پدرم روانشناسی نخوانده بود و خیلی هم تو وادی سبک و سیاق و متد های روانشناسی نبود.اصلا زمان کودکی ما خیلی مد نبود.اما پدرم روانشناس خوبی بود.

با اینکه سواد آکادمیک نداشت و به قول خودش تا کلاس ششم ،هفتم خوانده بود.اما بسیار اهل خواندن کتاب های مذهبی وقرآن و احکام بود.

عشق به قرآن و فراگیری علوم قرآنی و حوزوی را مدیون اوهستم.

یادم می آید همیشه از ما احکام می پرسید.دورهم جمعمان می کرد و می گفت :هرکس جواب این را بلد هست سریع بگوید.من گاهی برای اینکه از خواهرهایم عقب نمانم .می رفتم ومبحث بعدی را سریعتر می خواندم.تا زودتر از بقیه جواب دهم.

گاهی پدر از مباحث گذشته هم سوال میکرد تا بداند یادمان نرفته.

قرآن را با اینکه کامل و با صوت بلد بود برای ما بعضی کلمات را غلط میخواند تا ما از او غلط بگیریم.و حواسمان جمع باشد.

هنگام ماه رمضان که دیگر هیچ.

اینگونه بود که از کودکی که مسجد می رفتیم شکیات نماز را خیلی خوب بلد بودیم.

پدرم حق ما را ادا کرد.خدا حفظش کند.خدا کند ما هم بتوانیم.

وَحَقُّ الْوَلَدِ عَلَی الْوَالِدِ أَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَیُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَیُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ….» «…و حق فرزند بر پدر آنکه نام نیکو بر فرزند نهد، خوب تربیتش کند، و او را قرآن بیاموزد.» (نهج البلاغه، حکمت۳۹۹)

حالا در عصر ما چقدر والدین حق فرزندانشان را ادا میکنند.اون از اسم های جور واجور غیر قابل تلفظ

 دغدغه اصلی  کلاس زبان و نقاشی و…شده ،دغدغه آموزش قرآن واحکام و…اگر دغدغه باشد فرع قرار گرفته.بر عکس تاکیدات اسلام.

حالا وقتی حق فرزندان ادا نشود و تربیت دینی خوب نباشد تصور کنید رعایت حقوق والدین را!!!!