ابن_عباس می‌گوید:

 بهشتیان، آن هنگام که در بهشت هستند، چیزی مانند خورشید تابان را می‌بینند که بهشت را تابناک می‌کند و می‌گویند:

 خداوندا! تو در قرآن فرمودی: «لَا یَرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِیرًا»(در آن خورشید را نمی‌بینند)، پس خداوند عزّ و جلّ جبرئیل علیه‌السلام را نزد آنها می‌فرستد و می‌فرماید: این آفتاب نیست، بلکه #علی و #فاطمه علیهما السلام هستند که خندیدند و از نور خنده آنها، بهشت درخشان شده است.

امالی صدوق، ص۲۱۲.