کاش از انگشتهای دستمان یاد میگرفتیم..

یکی کوچک..یکی بزرگ..
یکی بلند و یکی کوتاه..
یکی قوی تر و یکی ضعیف تر..

اما هیچکدام دیگری را مسخره نمیکند
هیچکدام دیگری را له نمیکند
و هیچکدام برای دیگری تعظیم نمیکند

آنها کنار هم یک دست میشوند و کار میکنند..
چرا ما انسانها اگر از کسی بالاتر بودیم,لهش میکنیم و اگر از کسی پایینتر بودیم او را میپرستیم

شاید بخاطر همینکه یادمان باشد..
نه کسی بنده ماست..
نه کسی خدای ما..
آری,باید باهم باشیم و کنار هم
آنگاه لذت یک دست بودن را میفهمیم