چرا در نمازها بايد از همه جاى قرآن قرائت شود؟ و اکتفا به سوره های خاص ننمود؟

 حضرت امام رضا عليه‏ السّلام فرمود:

أُمِرَ النَّاسُ بِالْقِرَآءَةِ فِى الصَّلَوةِ لِئَلا يَكُونَ الْقُرْءَانُ مَهْجُورًا مُضَيَّعًا؛ وَ لِيَكُونَ مَحْفُوظًا مَدْرُوسًا. فَلا يَضْمَحِلُّ وَ لَا يُجْهَلُ.
وَ إِنَّمَا بُدِىَ بِالْحَمْدِ دُونَ سَآئِرِ السُّوَرِ، لِانَّهُ لَيْسَ شَىْ‏ءٌ مِنَ الْقُرْءَانِ وَ الْكَلامِ جُمِعَ فِيهِ مِنْ جَوَامِعِ الْخَيْرِ وَ الْحِكْمَةِ مَا جُمِعَ فِى سُورَةِ الْحَمْدِ….

  «علّت آنكه مردم مأمور شده‏ اند در نمازهاى خود قرآن بخوانند اينست كه: قرآن متروك و مهجور و ضايع نشود، بلكه پيوسته مردم آنرا حفظ كنند، و به درس و تدريس و تعليم و تعلّم آن مشغول باشند. و در اين فرض، ديگر نه قرآن مضمحلّ مى‏شود و از بين مى‏ رود، و نه ناديده گرفته شده و مجهول مى‏ ماند.

و علّت آنكه در قرآن به سوره حمد ابتدا شده است، نه سائر سوره‏ ها آنستكه: نه در قرآن و نه در كلامى ديگر، مانند آنچه در سوره حمد از جوامع خير و مطالب حكمت‏ آميز گرد آمده است، در آنها گرد نيامده است….»

  منبع
 نور ملكوت قرآن، ج‏ ۳ ص‏ ۳۲۶ و ۳۲۷