«عطيّة بن سعد بن جناده ‏عوفى جدلى» گفت :‏
با جابر براى زيارت حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام به كربلا آمديم . جابر غسل كرد و بر خود عطر زد . دستش را گرفته به روى قبر ‏مطهّر حضرت سيد الشهداء  عليه‏ السلام گذاشتم. بيهوش شد. بر صورت او آب زدم. به حال آمد. با سوز دل سخنانى جگر سوز به محضر ‏حضرت حسين عليه‏ السلام عرضه داشت، سپس به شهداى گرانقدر كربلا سلام كرد و در پايان كلامش گفت كه : ما نيز شريك بوديم در آن ‏كارى كه شما داخل شديد، يعنى مجادله و مقاتله و نصرت و يارى ذرّيه خاتم پيامبران و شهادت در محضر او.‏
عطيّه مى‏ گويد :‏
به او گفتم: ما رنجى نبرديم، و شمشيرى نزديم، سرهاى اين گروه از بدن جدا، و همسرانشان بيوه، و فرزندانشان يتيم شدند ، چگونه در اجر با ايشان شريك باشيم؟!!
جابر در پاسخ گفت :‏
عطيّه! من با دو گوش خود از رسول خدا  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏آله شنيدم كه: هر كس عمل قومى را دوست دارد، در ثواب آن عمل با آنان شريك ‏است. سپس گفت: اى عطيّه! رسول حقّ فرمود : نيّت من و اصحابم بر همان نيّت حسين و اصحاب اوست.