عید زمانی است که خداوند متعال برای جایزه دادن و بهره مند کردن بندگان از نعمت ها،آن را در میان روزها انتخاب میکند،تا برای گرفتن خلعت ها و عطایا جمع شوندوبه همگان اعلام کرده است که به در گاه او روی آورده و با اعتراف به بندگی و آمرزش خواستن از گناهان و عرضه ی نیاز ها و آرزو هایشان برای او تواضع کنند.

خداوند نیز در تمام این موارد به آنان وعده ی اجابت و اعطایی بالاتر از آرزو هایشان بلکه با لاتر از آنچه در دل بشری خطور کرده است،داده است.

دوست دارد در چنین روزی به او خوش گمان بوده و جانب امید واری به قبول خداوندو آمرزش وعطای او را بر جانب ترس از رد و عذابش ترجیح بدهند.

و ناامید ورشکسته در این روز از معنی عید غافل بوده و سر گرم آرایش خود برای مردم وکف زدن  و شانه کردن مو بوده و از امر مهم در خواست عطوفت و رحمت پروردگار غافل است.

خلاصه خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه عبادت خود قرار داده و بندگانش را در روز عید فرا خوانده تا برای گرفتن جوایز و هدایا جمع شوند.   

منبع:المراقبات/حاج میرزا  جواد ملکی تبریزی/ص333