نوشتہ اے از سبڪ‌زندگانےآیتـ اللہ بہجتـ(ره):

•همیشہ بعد از درس یا نماز، همہ را دعا میڪرد
و راه مے‌افتاد.
درمــسیر مسجد تا خانه، خیلےها همراهے‌اش میڪردند؛
سعےمیڪردند درست پشت سرآقــا حــرڪت ڪنند،
یــا نزدیـڪ به او،
تااگر حرفے زد و نصیحتے ڪرد، اولین ڪسے باشند
ڪہ میشنود.

گاهے جمعیتــ آن‌قدر زیاد مے‌شد ڪہ پایشان بہ پشت پــاے آقــا میخورد.
یڪ لحظہ مے‌ایــستاد،
چشمانش را مے‌بستـ
ودوباره بہ راهش ادامه میداد.
بہ خانہ ڪہ میرسید، نعلین‌هایش را در مےآورد.
جورابش را آهستہ پایین مے‌آورد و پشت پایش را بررسےمیڪرد؛
گاهےپشتـ جورابش خونےبود!

?این بهشت، آن بهشت، ص۴۵