از نشانه هاي ایمان، دوری از لغو است.

قرآن در ابتدای سوره مومنون بعضی از صفات مومنین رو بیان میکنه، که یکی از اونها دوری از لغو است:

بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِیمِ

قَدْ أَفْلَحَ اَلْمُؤْمِنُونَ

اَلَّذِینَ هُمْ فِی صَلاٰتِهِمْ خٰاشِعُونَ

وَ اَلَّذِینَ هُمْ عَنِ اَللَّغْوِ مُعْرِضُونَ

وَ اَلَّذِینَ هُمْ لِلزَّکٰاةِ فٰاعِلُونَ

وَ اَلَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حٰافِظُونَ

تنها مؤمنان رستگار شدند.

آنها که در نمازشان خشوع دارند.

و آنها که از لغو و بیهودگی رویگردانند.

و آنها که زکات را انجام می‌دهند.

و آنها که دامان خود را از آلودگی به بی‌عفتی حفظ می‌کنند.

به فرموده علّامه طباطبائی در تفسیر المیزان، هر عمل مُباح و حلالی که، فایده‌ای برای آخرت نداشته باشه، لغو حساب میشه.

بعد مثال میزنه: مثل غذا خوردن.

همین غذا خوردن که یک کار مُباح و حلال هست، اگر فقط برای لذّت بردن از غذا باشه، میشه لغو. اما اگر هدف از غذا خوردن، نیرو گرفتن برای عبادت باشه، میشه مستحب.

 پس هر کاری که واجب یا مستحب نباشه، میشه لغو.

حالا مومن، در هر کار مُباحی (مثل خوردن، خوابیدن، ازدواج و …) با هدفدار کردن اون کار، و قرار دادن در مسیر رضایت خدا، همون عمل مُباح رو به مستحب تبدیل میکنه، و اینطوری از لغو دوری میکنه.

مومن تمام اعمال و رفتار خودش رو هدفدار میکنه.