فقری که اوج ثروت است! ?

(رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِن خَيْرٍ فَقِيرٌ)[قصص/24]

«ای تربیت کننده من! یقینا من به هرخوبی وخیری که عطایم کنی، سخت محتاجم»
?الهی! (همین که هستم/همین که هستی وخودراازمن پنهان نمیکنی/همین که تورادارم/همین نعمت ها که نمیتوانم بشمارمشان(وإن تَعُدُّوا نعمةَ اللهِ لا تُحصُوها)/به همه آنچه ازلطف تودارم نیازدارم وجزفقر ونیازت، لباسی برتن ندارم)
?وازبرکت همین فقراست اگرهرازگاهی مرادرکنارخود می بینی ای مهربان! 

فدایت شوم، «اناالفقیروانت الغنی /من اگرازخودم غافل شوم، احساس بی نیازی میکنم وهمین احساس، سرآغازچموشی وطغیانم خواهد شود: ( إِنَّ الإنسانَ لَيَطْغَي أَنْ رَأ’هُ اسْتَغْنَي)[علق/6و7]
?پس برفقر واحساس نیازم به خودت، بیفزای که تورااز نعمت همین فقرهای آسمانی دارم! 

وراستی، آنکه توراداردچه ندارد؟! (ماذافقدمن وجدک) که تورا داشتن، اوج ثروتمندی است!