خطر_نفس

 هیچوقت خودمون رو زیادی تحویل نگیریم، و فکر نکنیم خیلی آدم خوبی هستیم.

 اصلاً شرط کمال اینه که، اگر همه مردم ما رو کامل دونستند، ما خودمون رو کامل ندونیم، و مدام این نفس سرکش رو سرزنش کنیم.

خطرِ هوای نفس رو جدّی بگیریم.

 در روایات به ما گفتند: “راضی بودن از نفس، بزرگ ترین دام شیطان است.”

 پیغمبری مثل یوسف، با اونهمه پاکی میگه: «مٰا أُبَرِّئُ نَفْسِی» من خودم و نفس خودم رو تبرئه نمی‌کنم، و اگر هم گناه نکردم لطف خدا بوده:  

وَ مٰا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ اَلنَّفْسَ لَأَمّٰارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاّٰ مٰا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ (یوسف/۵۳)  

 من نفس خود را تبرئه نمی‌کنم، چرا که نفسِ آدمی بدون شک، همواره به بدی امر می‌کند، مگر آن که پروردگارم رحم کند، که همانا پروردگار من آمرزنده مهربان است.

 اگر رحمت و لطف خدا نباشه، و یک لحظه به حال خودمون رها بشیم، سقوط حتمی است.