میرزا جواد آقا ملکی تبریزی

خداوند به یکی ازصدیقین وحی فرمود
که من در میان بندگانم کسانی را دارم که
مرا دوست دارند و من هم آنها را دوست دارم.

آنها مشتاق من هستند و من نیز مشتاق آنها
مرا همواره یاد می کند، من نیز به یاد آنها هستم.

در تمام کارها به من نظر دارند، من هم
توجهم به آنهاست.  آن صدیق گفت: معبود
من نشانه آنهاکه مورد توجه توهستند چیست؟

فرمود: آنها کسانی هستند که
درانتظار غروب آفتاب هستند تا شب
فرا برسد و تاریکی همه جا گسترده شود
و آنها در دل شب با من به راز و نیاز بایستند.

صورتهاشان را از روی خضوع
روی خاک بگذارند و به مناجات بپردازند.

در دل شب به خاطر نعمتهایی که
به آنها داده ام مرا خالصانه سپاس می گویند.

تا سحر با ضجه و استغاثه در قیام و
رکوع و سجودند. به خاطر عشقی که به من
دارند، خودشان را در رنج و سختی می اندازند.

اولین چیزی که به آنها می دهم این
است که از نور خود به دلهاشان می‌تابانم
تا به واسطه آن نسبت به من معرفت یابند.

رساله‌لقاء‌الله؛ص۱۳