حڪمت 367
روش برخورد با دنيا (اخلاقى، معنوى)
 
 درود خدا بر او، فرمود اى مردم، ڪالاى دنياى حرام چون برگ‏هاى خشڪيده وبا خيز است، پس از چراگاه آن دورى ڪنيد، ڪه دل ڪندن از آن لذّت بخش‏تر از اطمينان داشتن به آن است، و به قدر ضرورت از دنيا برداشتن بهتر از جمع آورى سرمايه فراوان است. آن ڪس ڪه از دنيا زياد برداشت به فقر محڪوم است، و آن ڪس ڪه خود را از آن بى‏نياز انگاشت در آسايش است، و آن ڪس ڪه زيور دنيا ديدگانش را خيره سازد دچار ڪور دلى گردد، و آن ڪس ڪه به دنياى حرام عشق ورزيد، درونش پر از اندوه شد، و غم و اندوه‏ها در خانه دلش رقصان گشت، ڪه از سويى سرگرمش سازند، و از سويى ديگر رهايش نمايند، تا آنجا ڪه گلويش را گرفته در گوشه‏اى بميرد، رگ‏هاى حيات او قطع شده، و نابود ساختن او بر خدا آسان، و به گور انداختن او به دست دوستان است. امّا مؤمن با چشم عبرت به دنيا مى‏نگرد، و از دنيا به اندازه ضرورت برمى‏دارد، و سخن دنيا را از روى دشمنى مى‏شنود، چرا ڪه تا گويند سرمايه دار شد، گويند تهيدست گرديد، و تا در زندگى شاد مى‏شوند، با فرا رسيدن مرگ غمگين مى‏گردند، و اين اندوه چيزى نيست ڪه روز پريشانى و نوميدى هنوز نيامده است.