آیات قرآن، سراسر موعظه و پند و اندرز است. خودِ قرآن هم در چند جای مختلف به این موضوع اشاره کرده:

هٰذٰا بَيٰانٌ لِلنّٰاسِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ (آل عمران/۱۳۸)

این قرآن، بیانی است برای عموم مردم، و هدایت، و موعظه و اندرزی است برای متّقین و پرهیزگاران.

يٰا أَيُّهَا اَلنّٰاسُ قَدْ جٰاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ (یونس/۵۷) ای مردم! موعظه و اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.

از این دست آیات در قرآن فراوان است… امّا نکته خیلی مهم اینه که، خدا در سوره سباء می‌فرماید: ای پیامبر! به این مردم بگو من یک موعظه بیشتر ندارم. فقط یک موعظه.

قبل از اینکه بری پائین‌تر، ببینی این تنها موعظه خدا چیه، چند لحظه فکر کن.

خودت فکر میکنی تنها موعظه خدا به ما چی میتونه باشه؟

.

.

.

سوره سباء، آیه ۴۶: قُلْ إِنَّمٰا أَعِظُكُمْ بِوٰاحِدَة

ای پیامبر به این مردم بگو: “من شما را تنها به یک چیز اندرز می‌دهم، من فقط یک موعظه دارم”

و آن اینکه: أَنْ تَقُومُوا لِلّٰهِ مَثْنىٰ وَ فُرٰادىٰ ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا …

دو نفر دو نفر، یا یک نفر یک نفر، برای خدا قیام کنید، سپس تفکّر کنید، بیندیشید

… یعنی تنها موعظه خدا همین دو کلمه است:

تَقُومُوا لِلّٰهِ

برای خدا قیام کنید.

ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا

سپس تفکر کنید.

عصاره دین، و خمیرمایه تکامل و پیشرفت بشر همین تفکر است.

چطور بعضی‌ها جرات میکنند مسلمونا رو تو دنیا، آدمهای جاهل و نادان معرفی کنند، و بگن اسلام دین جهل و خمود و … است، در حالی که صاحبِ این دین، با صدای بلند داره اعلام میکنه: برای زنده کردن اندیشه‌های خفته قیام کنید.

تازه نمیگه تنهایی، بلکه میگه دو نفری و چند نفری با هم همفکری کنید، همیاری کنید…

اگر اسلام رو اینطوری به عالم معرفی کنیم، همه عاشق اسلام میشن. اگه به جوونامون اسلام رو اینطوری معرفی کنیم، خدا رو اینطوری معرفی کنیم، عاشقش میشن.

در رويات هم درباره تفکر و اندیشه فراوان مطلب داریم، مثلاً: پیامبر (ص) فرمود: یک ساعت تفکر، از هفتاد سال عبادت بالاتر است.

چون گاهی یک لحظه تفکر انسان رو هفتاد سال جلو میندازه.

یا اینکه امام رضا (ع) فرمود: عبادت به زیادیِ نماز و روزه نیست. عبادتِ واقعی تفکّر در کار خداوند است.

برادرم! خواهرم! تفکّر… تفکّر… تفکّر… هر حرفی، هر مطلبی، از هر گوینده‌ای را، بدون فکر قبول نکنیم… هیچ عملی را بدون فکر انجام ندهیم… اصلاً به تفکر بعنوان یک عبادتِ جداگانه، مثل نماز و روزه نگاه کنیم. همه روزه، برنامه‌ای برای تفکر داشته باشیم.