تلخ و شیرین روزگار
اکثرِ ما آدمها کم ظرفیّت هستیم.
تا خدا یه خورده نعمت و خوشی بهمون میده، غرور ما رو میگیره و مستِ نعمت میشیم؛
از اون طرف، تا یه کم بلا و مصیبت میبینیم، و یه خورده تلخی و غم میبینیم، غصّه تمام وجودمون رو میگیره و به بنبست میرسیم.
قرآنِ کریم در این باره میفرماید:
مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لَا فِی أَنفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا (حدید/۲۲)
هیچ بلا و مصیبتِ ناخواستهای در زمین و در وجودِ شما روی نمیدهد، مگر اینکه همهی آنها قبل از آنکه زمین را بیافرینیم، در لوح محفوظ ثبت شده است.
..لِّکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَیٰ مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ (حدید/۲۳)
این بخاطر آن است که، برای آنچه از دست دادهاید تأسف نخورید،
و به آنچه به شما داده است، دلبسته و شادمان نباشید.
در واقع همهی این حوادثِ تلخ و شیرینِ روزگار، برای اینه که ما به کمال برسیم.
خدا میخواد ما این نعمتها امانت_الهی بدونیم. نه از دادنش زیادی خوشحال بشیم،و نه از گرفتنش زیادی ناراحت.
اگر کسی حوادث عالم رو اینطوری ببینه، و بر اساسِ علم و حکمتِ خدا بدونه، دیگه به آرامش میرسه. دیگه:
حرص نمیخوره
عصبانی نمیشه
دشمنی نمیکنه
حسد نمیورزه
و…
لذا امیرالمومنین فرمودند: تمامِ زهد در دو کلمهی قرآن است.
سپس همین آیه را تلاوت کردند:
لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَیٰ مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ.
بر آنچه از دست دادید، تأسف نخورید، و بر آنچه به شما داده میشود، دلخوش نباشید.
و بعد حضرت فرمودند:
کسی که اینگونه باشد، زاهدی جامع الاطراف است.