حضرت ابراهیم اولادی نداشت?، لذا از خدا درخواست کرد که خدا فرزند صالحی به او عطا کنه?:

 رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ (صافات/۱۰۰)  

? «پروردگارا! به من فرزند صالحی عطا کن.»

☝️ خدا در جواب فرمود:

 فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ (صافات/۱۰۱)  

? «ما او را به فرزندی حلیم، بردبار و صبور بشارت دادیم!»

✅ اینجا یه نکته خیلی لطیفی هست:

? ابراهیم گفت: خدایا فرزندی به من بده که از «صالحین» باشه.?

? ولی خدا فرمود: فرزندی نصیبت می‌کنیم که «حَلیم» باشه.?

یعنی «صالح»? تفسیر شد به «حَلیم».

⁉️ حالا «حِلم» یعنی چی؟ و «حَلیم» به کی میگن؟!↶

? «حِلم» یعنی سنگینی، یعنی وقار، یعنی فهم و شعور، یعنی بصیرت، یعنی صاحب نظر بودن و دقیق بودن.??

⁉️ از کجا این حرف و میزنیم؟!↶

? برای اینکه وقتی اسماعیل بزرگ شد، و به حدّ رشد رسید، پدرش دید که این بچّه، در سنّ نوجوانی? اهل فهم و اهل نظر است.

☝️ بنابراین به پسر گفت:

 یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَی فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَی. (صافات/۱۰۱) 

? «پسرم! من در خواب دیدم که تو را ذبح می‌کنم، نظر تو چیست؟»

یعنی اسماعیل دیگه برا خودش صاحب نظر شده.

? ابراهیم بهش میگه: نظر بده، تو صاحب نظری!☜ «فَانظُرْ مَاذَا تَرَی»

? حالا این فرزندِ اهلِ فکر، اهلِ بصیرت، و اهلِ نظر، جواب میده که:↶

 یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ (صافات/۱۰۲)

? «ای پدر! هر دستوری که داری اجرا کن، به خواست خدا، مرا از صابران خواهی یافت!»

? دقّت کنیم! یه صفتِ دیگه هم اضافه شد:

☜ «صابر»، یعنی اهلِ «صبر».

✅ یعنی اونیکه «صالح» باشه، «صابر» هم‌ هست.

? این آدم میشه خداشناس، و جهان شناس.

☝️ پس «صالح» و شایسته کسی است که از نظر فکری «صالح» باشه، در خداشناسی «صالح» باشه، و در یک کلمه، در مرگ و حیات «صالح» باشه.?

☝️ و وقتی ‌که امتحان پیش اومد، فوری قبول کنه، و بگه:☜ «افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ».

…حتّی آمادۀ قربانی شدن? در راه خدا هم باشه.