حکمت 159 :
پرهيز از مواضع اتهام (اخلاق اجتماعى)
و درود خدا بر او ، فرمود : كسى كه خود را در جايگاه تهمت قرار داد ، نبايد جز خود را نكوهش كند!.
حکمت 158 :
روش برخورد با دوستان بد (اخلاق اجتماعى)
و درود خدا بر او ، فرمود : برادرت را با احسانى كه در حق او مى كنى سرزنش كن ، و شر او را با بخشش بازگردان.
حکمت 157 :
فراهم بودن راه هاى هدايت(اخلاقى، اقتصادى)
و درود خدا بر او ، فرمود : اگر چشم بينا داشته باشيد، حقيقت را نشانتان داده اند ، اگر هدايت مى طلبيد شما را هدايت كرده اند ، اگر گوش شنوا داريد ، حق را به گوشتان خواندند.
امام صادق(ع) فرمودند：
☘️تسبیحات فاطمه زهرا (س) در هر روز پس از هر نماز نزد من محبوب تر از هزار رکعت نماز در هر روز است.
کافى، ج 3، ص 343
امام صادق(ع)
☘️زمانی که مومن مرتکب گناهی می شود خداوند تا هفت ساعت به او مهلت می دهد اگر در این زمان توبه کند برایش نوشته نخواهد شد
كافي، ج 2 ، ص 437
امام صادق(ع)از رفاقت و همبستگي سه گروه بر حذر باش :
خائن
ستمكار
سخن چين.
كسي كه روزي به نفع تو خيانت می
كند، روز ديگر به ضرر تو خيانت خواهد
كرد.
كسي كه براي تو به ديگري ستم می
نمايد، طولي نمی كشد كه به شخص تو
ستم ميی كند.
كسي كه از ديگران نزد تو
سخن‌چيني مي‌كند، به زودی زود از تو
نزد ديگران نمامي (سخن چینی) خواهد
كرد.
الحدیث ج۲ ص ۹۳
پيامبراكرم(ص) به حضرت على(ع)فرمود:
اى على(ع) جبرئيل به من گفت: آرزو داشتم بخاطر انجام هفت كار از جنس بشر باشم تا بتوانم آنها را انجام دهم.
در نماز جماعت شركت كردن.
همنشينى با علما.
اصلاح و آشتى برقرار كردن بين دو نفر كه با هم قهر هستند.
محبت و نوازش نمودن نسبت به يتيمان.
عيادت مريض نمودن.
تشييع جنازه كردن.
در موسم حجّ به حاجيان در مكه آب دادن.
بعد پيامبراكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) به على(عليه السلام) مى فرمايد: يا على در انجام اين امور جدّى و كوشا باش.
آرزوى جبرئيل يا هفت خصلت ممتاز
حکمت 156 :
ضرورت خداشناسى و اطاعت(اخلاقى،عبادي، اجتماعى)
و درود خدا بر او ، فرمود : خداى را اطاعت كنيد كه در نشناختن پروردگار عذرى نداريد.
حکمت 155 :
ضرورت پايبندى به عهد و پيمان (اخلاق اجتماعى) .
و درود خدا بر او ، فرمود : عهد و پيمان ها را پاس داريد به خصوص با وفاداران.
حکمت 154 :
اهميت نيت ها (اخلاقى، سياسى)
و درود خدا بر او ، فرمود : آن كس كه از كار مردمى خشنود باشد ، چونان كسى است كه همراه آنان بوده و هر كس كه به باطلى روى آورد ، دو گناه بر عهده او باشد: گناه كردار باطل ، و گناه خشنودى به كار باطل.
